lektory on-line

Chłopi - Władysław Reymont - Strona 98

Powiedział każdy swoje, a przypochlebnie, że Boryna poczerwieniał, ręce rozłożył i zawołał:
— Ludzie kochane, kiej nie miarkuję, z czym przychodzicie?
— A wedle naszego lasu, mają go rąbać po Trzech Królach!
— Przeciech już na tartaku rzną jakieś drzewo.
— Rzną żydowskie z Rudki, nie wiecie to?
— Nie wiedziałem, czasu nie ma chodzić pomiędzy ludźmi i przepytywać…
— A samiście najpierwsi pomstowali na dziedzica…
— Bom myślał, że nasze poręby sprzedał…
— A czyjeż to sprzedał, czyje? — zakrzyczał Caban.
— Juści, że na przykupnym.
— Sprzedał i na przykupnym, ale sprzedał i na Wilczych Dołach i ma ciąć…
— Bez naszego przyzwoleństwa ciął nie będzie.
— Juści, drzewo już wycechowali, las rozmierzyli i po Trzech Królach rąbać zaczną.
— Kiedy tak, trzeba jechać ze skargą do komisarza — rzekł Boryna po namyśle.
— Od zasiewów do żniw nie każdy będzie żyw! — mruknął Caban.
— A jak kto na śmierć chory, na nic mu i dochtory! — dodał Walenty z krzywą gębą.
— Skarga tyle sprawi, że nim urząd zjedzie i zabroni, to już i pniaków nie ostanie po naszym lesie, a jak to było w Dębicy, baczycie?
— Z dworem to jak z wilkiem, niech ino jedną owcę spróbuje, wnet całe stado wybierze.
— Nie trza dać, by się znarowił!
— Rzekliście mądre słowo, Macieju; jutro po kościele mają się gospodarze zabrać u mnie, by cosik postanowiła gromada, tośwa przyszli waju zaprosić na naradę.
— Wszystkie przyjdą?…
— Wszystkie, a zaraz po kościele…
— Jutro… Cóż, kiej koniecznie muszę jutro jechać do Woli, prawdę mówię, dzielą się tam gospodarką krewniaki, a swarzą i procesują, obiecałem się rozsądzić, by się sierotom krzywda nie stała, jechać muszę, ale co postanowicie, to tak wezmę, jakbym uradzał społem.
Wyszli markotni nieco, bo chociaż wszystkiemu przytwierdzał i zgadzał się na wszystko, co mówili, dobrze poczuli, że z nimi szczerze nie trzyma.
— Hale, uradzajcie sobie, ale beze mnie! — myślał — wójt ni młynarz, ni co pierwsi nie pójdą z wami! Niech się dwór dowie, że nie nastaję na niego, prędzej zapłaci za krowę… i będzie się chciał godzić z osobna… Głupie!… do ostatniego chojaka pozwolić mu ciąć… a potem dopiero w krzyk, do sądów, areszt położyć, przycisnąć — dałby więcej niźli zgodą. Niech se radzą, poczekam na boku, nie pilno mi, nie!…
Dom już cały legł spać, a Maciej siedział, kredą na ławce pisał, liczył i długo w noc deliberował.
Nazajutrz zaraz po śniadaniu nakazał parobkowi rychtować sanie.
— Jakom wczoraj powiedział, pojadę do Woli, pilnuj tu domu, Jaguś, a jakby się kto dowiadywał, rozgłaszaj, że musiałem jechać, i do wójtowej zajrzyj.
— Późno to wrócicie? — pytała z przyczajoną w sercu radością.
— Na odwieczerzu, a może i później.
Przyodziewał się świątecznie, a ona znosiła mu z komory ubrania, wiązała wstążkę u koszuli pod szyją, pomagała we wszystkim i z gorączkową niecierpliwością przynaglała Pietrka, by prędzej konie zakładał, trzęsła się cała, nie mogła ustać na miejscu, radość w niej krzyczała, radość, że pojedzie na cały dzień, późno wróci, może dopiero w nocy, a ona zostanie sama i o zmroku — o zmroku wyjdzie za bróg… Wyjdzie! Hej! Rwała się już jej dusza do wylotu, śmiały się oczy, wyciągały ręce, prężyła pierś i ognie błyskawicami upalnymi chodziły po niej i słodką męką oblewały… Ale z nagła, niespodziewanie chwycił ją dziwny lęk i ścisnął za serce, że zmilkła, przycichła w sobie i jak błędna patrzyła za Boryną, gdy się okręcił w pas, nadział czapę i wydawał jakieś przykazania Witkowi.
— Weźcie mnie ze sobą! — szepnęła cicho.
— Hale. Któż w chałupie ostanie? — zdziwił się mocno.
— Weźcie mnie, święty Szczepan dzisiaj, roboty wiele nie ma, weźcie mnie, tak mi się markoci, weźcie! — prosiła tak gorąco, że chociaż się dziwował, ale się nie oparł i przyzwolił.
W parę chwil już była gotowa i ruszyli zaraz sprzed domu ostro z kopyta, aż sanie zamietły.
— Myślałech, żeś gdzie w śniegach uwięzła — szepnął przekąśliwie.
— Hale, można to przyspieszyć na taką wieję, po omacku szłam całkiem, bo tak ciepie śniegiem, że oczów nie można ozewrzeć, a takie zaspy na drogach, taki mąt, że i na dwa kroki nic nie rozezna przed się.
— Matka w chałupie?
— A juści, gdzie by ta szli na taki psi czas; rano byli u Kozłów, ale z Magdą jest krucho, na księżą oborę patrzy, to i nic poradzić nie poradzili — opowiadała Jagna otrzepując się ze śniegu.
Nasi Partnerzy/Sponsorzy: Wartościowe Virtualmedia strony internetowe, Portal farmeceutyczny najlepszy i polecany portal farmaceutyczny,
Opinie o ośrodkach nauki jazy www.naukaprawojazdy.pl, Sprawdzony email marketing, Alfabud, Najlepsze okna drewniane Warszawa w Warszawie.

Valid XHTML 1.0 Transitional